15 januari 2014

Ich habe so eine Wut

Ik ben een driftkikker, altijd al geweest. Als kind heb ik een keer per ongeluk een zakmes in de schoen van een schoolkameraadje gesmeten omdat het niet goed liep met het spelletje “landje veroveren“. lk ben er niet trots op, in tegendeel, het getuigt van een karakterzwakheid. Meestal komt die woede niet naar buiten, ik ben netjes aangepast, maar de neiging blijft en gaat niet weg.

Van de week in de supermarkt:
Ik wil de boodschappenwagen uit de rij halen en dat duurt een paar seconden, omdat ik mijn tas op de grond moet zetten, de portemonnaie uit mijn zak halen, het muntje in de gleuf doen, enzovoorts. Twee meter verder staat een vrouw op mij te wachten omdat ze een wagentje trug in de rij wil brengen. Haar man staat erachter en spoort haar ongeduldig aan: “Na mach schon“. Ik zie hoe de vrouw in verlegenheid komt omdat ze niets tegen mij wil zeggen en omdat ze zich opgedrongen voelt door haar man. Dat triggert mijn woede. Het liefste zou ik hem te lijf gaan. Ik probeer ijskoud te blijven, ik weiger om me te haasten en ga door met mijn handelingen in hetzelfde rustige tempo, kijk hem aan en zeg “Bleib mal ganz ruhig“.

En dat is maar een voorbeeld. Er zijn nog veel meer dingen die me kwaad maken:

Automobilisten die op de stoep parkeren zodat er nauwlijks ruimte over is om er langs te komen. Automobilisten die in de bocht of op een kruising blijven staan om wat voor reden dan ook. Voetgangers die niet kijken voordat ze abrupt de straat oversteken omdat ze zich op hun gehoor orienteren en daarmee fietsers negeren. Opdringerige reklame op de radio met schreeuwende mensen die zo gelukkig zijn omdat ze een of ander produkt hebben. Opdringerige reclame op websites en televisie. Radio-presentatrices van wie je hoort dat ze continu glimlachen tijdens het praten. De kater die precies op het moment dat ik een moeilijke passage met volle concentratie op de piano aan het oefenen ben klaaglijk gaat zitten miauwen. (Ik oefen op de e-piano met de koptelefoon op dus aan het geluid kan het niet liggen.) De telefoon die gaat als ik een moeilijke passage zit te oefenen. De telefoon die gaat als ik iets anders aan het doen ben. De browser op mijn tablet die voor de zoveelste keer blijft hangen (ik ben nu tegen heug en meug overgegaan op Chrome op mijn tablet, omdat ze bij Google nu eenmaal hele goede software schrijven).

Allerlei dingen waar andere mensen waarschijnlijk hun schouder over ophalen. Het schijnt goed te zijn om je woede wel te uiten, maar op een gecontroleerde manier. Ik vind dat moeilijk. Ik ben een driftkikker.

6 opmerkingen:

  1. Rond mijn 15de werd ik een overtuigd pacifist en vond ik dat ik me niet meer ergens kwaad over mocht maken. Dat is sinds die tijd ook goed gelukt. Gifkikkerigheid zit bij mij aan vaderskant wel in de familie. Mijn vader zei ook veel te laat iets en mijn jongste broer heeft dat ook. Dwz als ze er eindelijk iets van zeggen is het te laat en komt alle opgekropte woede er uit. Werkt dus net als een vulkaan of een puist. Beter is het om eerder te ontlasten, wanneer de woede nog niet zo gerijpt is. Op dat moment snapt ook niemand iets van je ongenoegen en dat relativeert lekker. Zo van: 'Ja wat was nou eigenlijk mijn probleem?'

    Praktisch kan ik winkelirritatie eenvoudig voorkomen door niet naar een Albert Heijn te gaan, maar naar de minder bekende Vomar, Deka of Jumbo. Daar gaat het in de rij (die structureel korter is door meer en slachtigere kassieres) een stuk gemoedelijker toe. Maar ik kan ook doordeweeks overdag halen op momenten dat het in de winkel minder druk is.

    Op de stoep parkeren doen hier alleen de vele koeriersdiensten onder het motto 'ik sta hier maar even'. Moet nog steeds eens bij de gemeente navragen of er een soort ontheffing is of dat er structureel wordt gedoogd. Andere automobilisten laten het wel uit hun hoofd, die hebben zo een bekeuring van een stadswacht te pakken.

    Op dit moment ben ik met een jaarlijks krantje bezig en daar steek ik altijd veel tijd in. Het valt me op dat ik dan vaker en langer telefonisch wordt gestoord door mensen die denken dat ik toch niets te doen heb. Ik kan me daar aan ergeren, maar weet ook dat ik een maand te laat aan dat krantje ben begonnen en dat die bellers me op andere momenten helemaal niet storen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Die koeriers worden gedoogd, denk ik. je kunt ook echt niet anders, kan ik je als ex-koerier certellen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Voor leveranciers en taxis kan ik nog begrip opbrengen, maar niet voor mensen voor wie het te veel moeit is of die "geen tijd" hebben om rekening te houden met andere mensen.

      Verwijderen
  3. Had ik vroeger ook, Bob, die woede. Ik verzeker je: als je oud wordt gaat het over. Altersmild word je dan.

    Wat is een slachterige kassière, Ximaar? Uit de context kan ik het raden, maar ik had het woord nog nooit gehoord. Heeft blijkbaar niets met slagersvrouwen te maken. Klinkt heel mooi, vind ik: een slachtige kassière, slachtiger, slachtigst.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Maar er wordt ook beweerd dat oudere mensen eigenwijzer worden, ze gaan minder compromissen aan.
      Het probleem met die woede is: meestal kan ik het vermijden door een beetje na te denken, maar als het komt, dan is het alsof het bezit van me neemt. Het beheerst mij in plaats van andersom. En, niet te onderschatten: het is aangenaam om door gevoelens overmand te worden, zelfs als het negatieve gevoelens zijn.

      Verwijderen
  4. @Emigrant: Schijnbaar heeft het 'Westfries?' meer woorden. Halfslachtig (http://www.encyclo.nl/begrip/halfslachtig) bestaat dus wel in het Nederlands, maar slachtig schijnbaar niet. Omschrijving van slachtig zou moeten zijn de som van ervaren, vlot, handig en zich niet laten afleiden.

    BeantwoordenVerwijderen