27 april 2012

Welcome to the club

Vorige week donderdag was het zover. Het vat liep over. Ik was al tot de rand toe vol, en toen zei chef C. iets verkeerds. Mijn bloed kookte, mijn handen en mijn stem trilden. "Weet je, misschien moet ik me gewoon maar ziek melden, net als mijn collega's als ze geen zin meer hebben." Er stonden nog twee collega's bij. Ik stond op en klapte de laptop hard dicht. Ik kon me nog net beheersen de laptop niet te vernielen. Koortsachtig zocht ik naar iets om me op af te reageren dat niet al te duur was. Ik stond op en greep de kruk waar ik op gezeten had. Ik hield hem omhoog en smeet hem met alle kracht op de grond. Het was een kruk met vijf zwenkwieltjes aan de onderkant. Alle wieltjes sprongen los van de kruk en dansten feestelijk over de bodem.
"Blijf rustig, blijf rustig!" bezweerde chef C. "Nee, NEE, NEE!" riep ik terwijl ik weg liep om nog meer schade te voorkomen. Ik liep weg uit het gebouw "Versuchsbau", het kantoor in, mijn adrenalinespiegel stond in het rood. Ik trok mijn werkjas uit en liep verder, naar de kamer waar de testcomputers staan, ook wel liefdevol het "Schlaflabor" genoemd, omdat een van de collega's daar ooit slapend betrapt is. Het is daar erg rustig, meestal is er niemand. De enige die er altijd is, is collega R.

R. is al verder heen dan wij allemaal. Hij praat sind ongeveer een jaar met niemand meer en zit de hele dag alleen hier boven. Als je goeiedag tegen hem zegt, dan antwoordt hij niet. Enkele mensen hebben hem gevraagd wat er aan de hand is, alleen maar om afgeblaft te worden. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat R. niet meer lang bij ons bedrijf blijft. Affijn, ik ga daar zitten voor het raam en adem 5 minuten zwaar om eerst lichamelijk tot rust te komen. Ik denk na. Wat zal ik doen? Ik kan niet terug, niet nu. Ik vraag me af of ik ontslag zal nemen. Ik heb genoeg spaargeld om 1 tot 2 jaar van te leven. De voorstelling om niet meer te werken, en niet meer iedere dag die lading schijt over me heen te krijgen maakt me zo gelukkig, dat ik nog 10 minuten daarop teer. Dan keert de rust terug in mijn gedachten. De stress die nu al bijna twee maanden duurt, gaat weer voorbij. Dat weet ik. Ik ben niet de enige die vals beschuldigd word, tegen wie gelogen word, die onder druk gezet wordt, die geen tijd heeft om zijn werk normaal uit te voeren. Het ligt niet aan mij. Het is het systeem. Ik neem geen ontslag, nog niet. Ongeveer een uur heb ik nodig om af te koelen, dan keer ik terug naar de afdeling "Versuchbau". Ik glimlach naar mijn collega, hij glimlacht terug. De wieltjes zitten weer aan de kruk. "Een van de wieltjes moesten we zoeken, die was onder machine gerold", zegt hij. De kruk wiebelt nu, dat deed hij daarvoor niet. Dat zal me aan dit moment herinneren.

Later komt chef C. langs om voorzichtig poolshoogte te nemen. Als er niemand bij is, zegt hij: "Wat ik vanmorgen gezegd heb, (een valse beschuldiging van een andere collega), dat klopte niet. Die collega heeft het tegenover mij toegeven." "Aha", zeg ik. Er volgt een korte pauze. "En je reaktie van voorheen, dat was een goede reaktie." "?????? O ja, vind je dat??????". "Ja, af en toe moet je laten merken dat het teveel wordt, of dat je het niet meer pikt. Daar bereik je soms meer mee dan met discussieren." "Nou", zeg ik "mijn reaktie was niet zo berekend, die kon ik eigenlijk niet meer onderdrukken." Chef C. toont me de vingers van zijn rechterhand: "Zie je, het is al weer bijna genezen." Hij legt uit dat hij met die hand een paar weken geleden in gefrustreerde woede op tafel heeft geslagen, en daarbij niet had gezien dat er een gefreesd metalen werkstuk lag met scherpe kanten...

Ik ga verder met werken. 's Middags loop ik het gebouw uit om iets te halen. Halverweg roept me chef U. terug. "Meneer HiD, meneer HiD!" (wij zeggen U tegen elkaar.). Aha, denk ik. Natuurlijk weet het halve bedrijf al wat er vanmorgen gebeurd is. Chef U. staat boven chef C. en is iemand waar we allemaal een beetje bang voor zijn. "Ja, wat is er?" vraag ik. "Meneer HiD, hoe gaat het nu met u?" vraagt hij en glimlacht. "Gaat goed hoor, alles in orde." zeg ik.

Chef U. staat erom bekend dat hij zelf af en toe over de rooie gaat. Chef U. is een workaholic die overal bovenop zit, je kunt hem niet voor de gek houden. Hij is iedere dag van 's morgens half 8 tot 's avonds 10 uur aanwezig. Hij leeft om te werken. Ooit heeft hij in een vergadering zijn draagbare telefoon zo hard tegen de muur gesmeten dat hij in stukken sprong.

Ik krijg het vreemde gevoel dat ik nu bij de club hoor. Dat ik nu in een bepaalde virtuele personenkring geaccepteerd word. Een kring van personen die zoveel over hebben voor hun werk, dat ze het af en toe niet meer aan kunnen. Welkom.

20 opmerkingen:

  1. Ik weet er niet van dat ik ooit de drang heb gehad om iets te mollen. Wel heb ik een paar keer een aanvaring gehad met een persoon. Dat lostte ik op door een flink rondje over het bedrijf (destijds 4km lang bij 5km breed) te fietsen met de smoes dat ik ergens tekeningen op moest halen.

    Bij een bedrijfje waar ik later maar een maand of 5 gewerkt heb ging het structureel fout, gewoon ondat dat bedrijf structureel fout in de weer was bij een ander fout bedrijf. Ik werkte daar op een zogenaamd nul-uren contract en kreeg alleen voor gewerkte uren betaald. Ik deed het om een goede kennis uit de brand te helpen, hij had een onderdeel van dat bedrijf gekocht, maar bleek uiteindelijk niet meer te kunnen zijn dan een zetbaas. Hij zat aan alle kanten vast. De afspraak was dat ik circa 30 uur per week voor hem werkte (programeren en deelprojectleiden). Dat werden dus 80 uur per week in een project wat een gevaarlijke fabriek (onbeschermde messen) op ging leveren. Na een paar keer flink kritiek te hebben geuit bij het hoofdbedrijf was ik er klaar mee. Ik ben netjes naar huis gegaan en heb laten weten dat ik het contract voorgoed beëindigd had. Die kennis is er een paar maanden later mee gestopt. Hij begreep toen ook dat ie een kat in de zak had gekocht.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Aks kind stond ik bekend als driftkikker. Ik ben enigszins gepolijst door de beschaving, maar een rest is nog gebleven.

      Verwijderen
  2. http://www.youtube.com/watch?v=MZrdrfdAl44&feature=endscreen&NR=1

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik durf te wedden dat we allemaal wel eens zo'n moment hebben gehad ;-)

      Verwijderen
  3. Lijkt me inderdaad een bevreemdende ervaring ... De vraag is nu of je inderdaad tot deze illustere club wilt behoren ... Succes in ieder geval!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ze hebben me er verdomd handig in gemanoeuvreerd. Ik wil er eigenlijk niet bij horen, maar ik ben er in getuind.

      Verwijderen
  4. Patricia van Moffeland

    Bob, du hast Dir doch in dieser Firma sicher en gewisses Spezialwissen angeeignet. Besteht da keine Möglichkeit, sich ein zweites Standbein (Selbständigkeit) zuzulegen? Vielleicht gibt es ja auch einen Mitbewerber, der Deine Qualitäten eher zu schätzen wüßte? Ich würde da mal die Fühler ausstrecken und mich nicht nur auf diese eine Firma beschränken.

    Want niet geschoten is altijd mis!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Für mich ist wichtig dass ich nicht mehr rumreisen will. Das beschränkt die Auswahl in meiner Branche enorm.

      Bei uns in der Firma arbeite auch ein selbständiger Programmierer, und der hat's auch nicht leicht.

      Verwijderen
  5. Nou zeg, ik probeer af en toe eens voorzichtig na te denken of er toch niet ergens een baan zou bestaan waarin ik niet al te ongelukkig zou worden, lees ik dit! ;-)

    Maar zonder gekheid; dat is wat werk met veel mensen doet. Het komt elke dag terug, er valt bijna niet aan te ontsnappen, en als er dan structureel dingen mis zitten...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Je bent nu eenmaal gebakken zoals je bent en helaas past een bedrijf zich niet aan op het karakter van haar werknemers. Heb dat zelf in de loop van de carriere aan den lijve ondervonden. Meest ellende voorbeeld daarvan was een Duitse bedrijf waar ik ooit twee jaar werkte. Geen echte struktuur, veel roddel en achterklap, een alcoholische chef die de meest wonderlijke beslissingen nam, vaak in het nadeel van het bedrijf en de organisatie. Na twee jaar in grote drifr mijn biezen gepakt. Was een prima besluit, al was dat op dat moment niet het geval natuurlijk. Toen bleek dat met mij nog vijf mensen besloten er een streep onder te zetten voelde ik me nog iets gesteund. Maar meer ook niet. Tien jaar later hoorde ik dat de drinkebroer er nog steeds zat. Het bedrijf was intussen overgenomen door een Belgische investeerder. Andere mentaliteit. Maar ik maakte het daar niet meer mee....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dan is dit het moment om te kiezen: zo verder of echt weggaan. Als je geen keuze maakt word je gekozen.
    (iemand die een stuk als dit voor elkaar krijgt na afloop van dergelijke gebeurtenissen zou ik een loopbaan als schrijver adviseren)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En bovendien ben ik niet iemand die wegloopt voor problemen. Das war noch nie mein Stil. Ik ga er dwars doorheen. Joehoe!

      Verwijderen
  8. Je bent gewoon te goed geïntegreerd: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2668/Buitenland/article/detail/3248661/2012/04/30/Duitsers-veel-vaker-ziek-door-werkstress.dhtml

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Eergisteren en gisteren twee goede dagen gehad met de paraglider op de Galgenberg. Er is niets beters om de psychische akku op te laden, das sage ich dir! Vandaag moet ik nog overwerken, en vanmiddag haal ik mijn nieuwe bril op. Ik ben benieuwd.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Zouden nieuwe glazen in de bril helpen om de wereld anders te bekijken??

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb hem nu sinds gisteren. Tis wel wennen, maar het werkt.

      Verwijderen
  11. Tragisch genoeg denk ik dat veel mensen zo naar hun werk gaan elke dag. Ken je het programma 'ik vertrek'? Die mensen denken allemaal hun leven een briljante wending te geven door zich in een onzeker horeca avontuur te storten. Niet doen he. Gewoon leuke dingen doen in je vrije tijd. En doorsparen (bij voorkeur niet in Euro's).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zo'n programma is er hier ook. Het heeft goede kijcijfers vanwege de leedvermaak-factor.
      Ik ben zelf 10 jaar geleden vertrokken. Eerst had ik niets te klagen, maar sinds een paar jaar ben ik niet meer zo enthousiast over mijn werk. Dat heeft echter niet noodzakelijkerwijs met Duitsland te maken.

      Verwijderen