28 november 2014

Trouble in paradise

Gisteren heb ik voor het eerst twee leerlingen de pianosles opgezegd. De afgelopen twee lesuren waren horror. Stel je voor, twee meisjes van 16-17 jaar, mooi en lief, die echter nooit oefenen. Ze willen geen stukken (meer) leren. Ik houd ze ten goede dat ze dit jaar eindexamen doen op school, en daardoor minder tijd hebben. (Daar staat tegenover dat ik vorig jaar drie leerlingen had die ook eindexamen deden en wel ijverig konden oefenen, maar goed.)
De muzieklerares van school heeft ze een of twee liedjes van de radio geleerd met simpele akkoorden die goed klinken. Dat vinden ze leuk. De leraar (mijn leraar) die mijn lessen had overgenomen toen ik drie maanden thuis was vanwege mijn ongeluk, heeft ze leren "improviseren" op een simpel akkoordenschema in D-mineur (alles op de witte toetsen). Dat vonden ze geweldig. En dat wilden ze weer doen. Ze wisten echter niet meer hoe het ging, en ik wist het ook niet. Ik heb dat allemaal (nog) niet in mijn repertoire, even snel iets muzikaals improviseren, of snel een liedje van de radio naspelen op een zodanige manier dat het goed klinkt en dat het ook nog makkelijk te spelen is.

Het ene meisje wilde graag een kerstlied zingen, maat ze wist niet welk lied. De liedjes die ik voorsloeg wilde ze niet, en zelf kon ze niets vinden (ik had haar vorige week gevraagd om ook zelf iets te zoeken). Het andere meisje had een zelf gekocht boek bij zich waaruit ze iets wilde spelen, maar alles wat ik er haar daaruit voorspeelde met veel pijn en moeite vond ze niet leuk. De eerste helft van het lesuur bestond eruit dat het ene meisje (dat wat meer talent heeft) een half uur lang het andere meisje het radioliedje probeerde te leren, terwijl ik er voor spek en bonen bijzat. De rest van de tijd hebben we liedjes en pianostukken doorgebladerd die ze allemaal niet leuk vonden.

Leuk en makkelijk, zo moet het zijn. Tja, maar dan moet je een ander instrument nemen. Of een andere leraar.

Dus heb ik ze gezegd dat het beter is om op te houden. Wat zij willen leren, dat kan ik niet, en wat ik ze kan leren, dat willen ze niet. Dit zijn nou net die dingen waardoor ik ga twijfelen of ik wel goed genoeg ben om les te geven. Ik ben duidelijk nog geen universele leraar. Improviseren kan ik leren, maar echt improviseren is niet zo makkelijk. Wat mijn leraar de meisjes tijdens mijn afwezigheid heeft geleerd kan ik nu ook, dat was vrij simpel, maar meer dan een of twee lesuren kun je daar ook niet mee vullen. Het is meer een truukje. Bekende liedjes naspelen kan ik eigenlijk wel, maar nog niet "vloeiend", bij mij duurt het even voordat het wat is. Dat vergt nog meer oefening voordat ik daarmee de leerlingen kan entertainen. Totdat het zover is, moet ik zulke leerlingen dus de laan uitsturen of aan iemand anders geven. En dat is een gevoelige knik voor mijn nog steeds iets te grote ego.

4 opmerkingen:

  1. Het kan wel eens gebeuren dat iets te ver van je stijl ligt. Het echt goede fingerpicken kon ik leerlingen ook niet leren,en typische heavy metaltechnieken heb ik ook niet zo.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, zo kun je het ook bekijken, dat het niet "mijn stijl" is. Dit voorval heeft mij in ieder geval gemotiveerd meer liedjes na te spelen en me met improvisatie bezig te houden.

      Verwijderen
  2. en Internet is natuurlijk een mooie bron tegenwoordig, voor muziek van bekende nummers.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Maar, dat kostte mij ook wel eens veel tijd hoor, duit uitwerken van nummers waar leerlingen mee kwamen. Het is heel leuk voor hen natuurlijk, maar kan bewerkelijk worden.

    BeantwoordenVerwijderen